Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Huic Epicurus praecentet, si potest, cui e viperino morsu venae viscerum Veneno inbutae taetros cruciatus cient! Sic Epicurus: Philocteta, st! brevis dolor. Ubi ut eam caperet aut quando? Scaevolam M. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos
nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile
persuadeam.  Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi
oratio longa videri potest.

1. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
2. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
3. Quid de Pythagora?
4. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
5. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
6. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur;

1. Non risu potius quam oratione eiciendum?
2. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.
3. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.
4. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quae ista amicitia est? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Prave, nequiter, turpiter cenabat; Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Si longus, levis. Tubulo putas dicere? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quid Zeno? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Duo Reges: constructio interrete. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Videsne quam sit magna dissensio? Nam qui sciet ubi quidque positum sit quaque eo veniat, is, etiamsi, quid obrutum erit, poterit eruere semperque esse in disputando suus. Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit, hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas doloris et voluptas idem esse videatur. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quis est enim, qui hoc cadere in sapientem dicere audeat, ut, si fieri possit, virtutem in perpetuum abiciat, ut dolore omni liberetur?

Prioris generis est docilitas, memoria; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Posuisti etiam dicere alios foedus quoddam inter se facere sapientis, ut, quem ad modum sint in se ipsos animati, eodem modo sint erga amicos; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.

Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Ac tamen hic mallet non dolere. Et nemo nimium beatus est; Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Non est igitur summum malum dolor. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret.

Utilitatis causa amicitia est quaesita. Illud autem ipsum qui optineri potest, quod dicitis, omnis animi et voluptates et dolores ad corporis voluptates ac dolores pertinere? Urgent tamen et nihil remittunt. Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Sive hoc difficile est, tamen nec modus est ullus investigandi veri, nisi inveneris, et quaerendi defatigatio turpis est, cum id, quod quaeritur, sit pulcherrimum. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sit enim idem caecus, debilis. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?

Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum.

Quid vero?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Falli igitur possumus.

Et quidem, inquit, vehementer errat; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium
consuetudo Latina traduceret.

Laboro autem non sine causa;

• At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
• Quid ad utilitatem tantae pecuniae?
• Iam contemni non poteris.
• Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

• Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?
• Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.
• Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
• Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Negare non possum.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Idem adhuc;

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Quid vero?

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Immo alio genere;

Minime vero istorum quidem, inquit.

Restatis igitur vos;

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Quid de Pythagora?

Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Non semper, inquam;

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Magna laus.

Et quidem, inquit, vehementer errat;

Tria genera bonorum;

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.