Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dicimus aliquem hilare vivere; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Duo Reges: constructio interrete. Nam si pravitatem inminutionemque corporis propter se fugiendam putamus, cur non etiam, ac fortasse magis, propter se formae dignitatem sequamur? Age, inquies, ista parva sunt. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Efficiens dici potest. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quid nunc honeste dicit? Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tubulo putas dicere?

Nos commodius agimus.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Quonam modo?

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Falli igitur possumus.

Quae contraria sunt his, malane?

In schola desinis.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

An eiusdem modi?

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Istic sum, inquit.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.

Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quo tandem modo? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Sed fac ista esse non inportuna; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant.

Erat enim Polemonis.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Quonam, inquit, modo?

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Ita prorsus, inquam;

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cur id non ita fit? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.

1. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
2. Ac tamen hic mallet non dolere.
3. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
4. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

1. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant;
2. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quis enim redargueret? Certe non potest. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quis enim redargueret? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

• Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
• Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant.
• Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
• Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit; Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Iam in altera philosophiae parte. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?

Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem
philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum
quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba
corrigi.

Sed cum ea, quae praeterierunt, acri animo et attento
intuemur, tum fit ut aegritudo sequatur, si illa mala sint,
laetitia, si bona.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum
optimos viros, tum homines doctissimos.

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid, quod res alia tota est? Quo modo? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. At enim sequor utilitatem. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

• At iam decimum annum in spelunca iacet.
• Sed nunc, quod agimus;

Ac tamen hic mallet non dolere. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ut etiam contendant et elaborent, si efficere possint, ut aut non appareat corporis vitium aut quam minimum appareat? Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Suo genere perveniant ad extremum; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sed plane dicit quod intellegit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant.

Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Sed fortuna fortis; Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.